Racoon heeft altijd een leuke show in Eindhoven

Een household name heet het in het Engels. Racoon is al ruim twee decennia niet meer weg te denken uit het Nederlandse poplandschap. De afgelopen jaren hebben de Zeeuwen hun live-territorium steeds verder uitgebreid: van vliegtuighangar-proporties in de Ziggo Dome tot de intimiteit van het theater. Op vrijdag 21 december treedt de band op in het Muziekgebouw. En daar komt Racoon graag. ‘In Eindhoven krijg je altijd antwoord.’

Als een kat negen levens heeft, heeft een wasbeer er toch zeker drie. Dat bewijst Racoon – vernoemd naar het zwart-witte diertje. De Zeeuwse band heeft er inmiddels zijn ‘derde begin’ op zitten. Zo voelt het in ieder geval, vertellen zanger Bart van der Weide en gitarist Dennis Huige in de oefenruimte van de band in thuisbasis Goes. Dennis: ‘Het eerste begin was in 1997, toen Bart en ik Racoon oprichtten. In 2005 brachten we in eigen beheer het album Another Day uit, nadat we door onze platenmaatschappij aan de kant waren gezet. Daar stond de single ‘Love You More’ op, wat ons grootste succes tot dan toe werd. En vorig jaar verliet bassist Stefan de Kroon de band en stapten we over naar een nieuwe platenmaatschappij. Dat was de derde start.’

De Kroon stapte op omdat het hem steeds zwaarder viel om zich ‘voor de volle 100 te geven’. Hij werd opgevolgd door Bredanaar Maarten van Damme. Het vertrek speelde rond het uitkomen van Racoons meest recente album Look Ahead And See The Distance in oktober 2017. Een plaat die – toevallig of niet – een soundtrack zou kunnen zijn voor een periode van verandering, verlies en introspectie. Belangrijkste aanleiding daarvoor was het overlijden van Barts zus Anne in 2016. ‘Het eerste grote verlies in mijn leven’, vertelt de 43-jarige zanger, die op het album zijn verdriet en boosheid deelt met de luisteraar: ‘I just hate to love, because I will lose you’, zingt hij in ‘Hate to Love’. Een schrijnende ballad die zeker langs zal komen tijdens Racoons komende voorstelling. Bart kwam erachter dat hij niet de enige was die iemand verloren had. ‘We hebben van zoveel mensen gehoord dat ze steun hebben gehad aan het album: “Verdomme eikels, wat een fucking mooie plaat. Moeilijk om naar te luisteren maar echt zó raak!”’
 

‘Dat soort reacties doen me veel meer dan wat recensenten van ons album vinden’, vertelt Dennis. Het zijn opmerkingen die de band ook hoort tijdens en na seated concerten. ‘Daarom sta ik daar zo graag’, zegt de gitarist. ‘Het directe contact met het publiek, de volle aandacht die mensen hebben voor de muziek en de tekst.’
Racoon trok in 2006 voor het eerst langs de Nederlandse theaters. Daarna volgden nog zo’n vijf tours. Aanvankelijk was het wennen. Dennis: ‘Het was echt een cultuurshock, zó stil! Je hoort jezelf ook zo goed. Inclusief de foutjes die je maakt.’ Inmiddels zou de band niet meer zonder kunnen. Bart: ‘We hebben er helemaal onze plek gevonden, ik vind het heerlijk. De muziek komt er ontzettend mooi tot zijn recht.’
Racoon is niet van plan om veel te veranderen aan zijn ‘theater-succesformule’: ‘Een mooie show met een grap en een grol, een lach en een traan en heel veel eerlijkheid’, vat Bart samen. ‘De mensen weten waar ze voor komen, en dat bieden we ook.’
 

Muziekgebouw Eindhoven blijkt in het rijtje ‘altijd leuke shows’ te staan. Dennis: ‘Dat heb ik met sommige plekken, daar gaat het altijd lekker. In Groningen ook, bijvoorbeeld. Wat in het Muziekgebouw zeker meewerkt, is dat de zaal groot is, maar ook heel steil. Dat maakt er een intieme omgeving van, iedereen zit dichtbij. Mensen kunnen nog ’s wat terugzeggen. En dat doen ze dan ook in Eindhoven; het zijn betrokken toeschouwers. Je krijgt altijd antwoord. Dat gebeurt in, pakweg, Terneuzen minder snel.’
 

Voor Bart is het in de loop der jaren steeds makkelijker geworden om verhalen te vertellen op het podium. Of zoals hij het zelf noemt: lekker ouwehoeren. Het zijn niet de minsten door wie de Racoon-zanger zich liet inspireren om meer te gaan praten. Een klein eureka-momentje kreeg hij tijdens een optreden van de Amerikaanse singer-songwriter Randy Newman. ‘Hij was slecht bij stem, en daardoor praatte hij veel tijdens de show. De anekdotes werden alleen maar leuker; sarcastische, soms cynische humor. Fantastisch! En hij vertelde veel over de achtergrond van zijn liedjes. Die avond besloot ik om dat ook meer te gaan doen.’

Look Ahead And See The Distance is geen lichtvoetig album, maar dat wil volgens Bart niet zeggen dat het een zware voorstelling wordt. ‘Er is licht aan het eind van de tunnel. Ik zing ook over vrolijke dingen. Mijn kinderen, en hoe snel ze opgroeien. En over hoe je jezelf af en toe oud kunt voelen, omdat je precies doet wat je je ouders vroeger verweet.’ Zeuren over rommel bijvoorbeeld. ‘Ik loop altijd met mijn hond langs een pad achter mijn huis en daar ligt een middelbare school naast. Ik erger me mateloos aan de blikjes en de plastic zakjes die daar in de sloot liggen. Dus heb ik een boze brief naar de school en naar de gemeente geschreven.’ Een schaterlach schampt de gestoffeerde wanden van de oefenruimte. ‘Ik moet eerlijk zeggen: het moment dat ik op ‘send’ drukte, dacht ik wel bij mezelf: “Zo jongen, je wordt nu écht een ouwe lul!”’
 

Maar dat soort lichtelijk grijze acties zitten Racoons gebruikelijke bravoure niet in de weg. Zelfs niet nu de band inmiddels al bijna 22 jaar bestaat. Bart: ‘Ik heb er nog nooit zoveel zin in gehad als bij dit derde begin. De gedachte “dit ga ik niet verzieken!” is heel sterk. Ik ben ook een stuk minder bang dan bij die andere keren. Bring it on!’